Przyczepność (przyleganie) asfaltu do powierzchni ziaren kruszywa zależy od wielu czynników, w tym między innymi od rodzaju skały, z której wyprodukowano kruszywo. W technice drogowej wykorzystuje się pojęcia kruszywo „kwaśne” i „zasadowe”, co ma związek z dużą i miłą zawartością krzemionki w skale.
Obecne normy dostarczają narzędzi do badania adhezji asfaltu do kruszywa i ogólnie – odporności mieszanki mineralno-asfaltowej na działanie wody i mrozu:
- PN-EN 12697-11 mieszanki mineralno-asfaltowe - metody badań mieszanek mineralno-asfaltowych na gorąco - Część 11: Oznaczanie powinowactwa pomiędzy kruszywem i asfaltem,
- PN-EN 12697-12 mieszanki mineralno-asfaltowe - metody badania mieszanek mineralno-asfaltowych na gorąco - Część 12: Określanie wrażliwości próbek asfaltowych na wodę.
W przypadku słabego powinowactwa asfaltu i kruszywa, stosuje się środki polepszające przyczepności asfaltu do kruszywa (tzw. środki adhezyjne). Ocenę przyczepności można określić na podstawie badania wg PN-EN 12697-11, metoda A na wybranej frakcji mieszanki mineralnej. Przyczepność lepiszcza do kruszywa powinna wynosić co najmniej 80% po sześciu godzinach badania.
Dostępne na rynku środki adhezyjne oraz ich zawartość w asfalcie należy dobierać do konkretnego asfaltu i kruszywa z mieszanki mineralnej, pamiętając, że rzadko spotyka się uniwersalne produkty działające dobrze z każdą parą asfaltu i kruszywa.
Finalnym sprawdzeniem odporności mieszanki mineralno-asfaltowej na działanie wody i mrozu jest badanie ITSR wg PN-EN 12697-12. Obecnie została zmieniona procedur wykonywania tego badania, aktualna energia zagęszczania próbek do badania to 2x35 uderzeń w ubijaku Marshalla, temperatura badania 25°C, jeden cykl zamrażania. Dokładny opis trybu postępowania z próbkami można znaleźć w Załączniku nr 1 do WT-2 2010.